De winter blijkt zich te beperken tot 1 weekend: de zaterdagochtend training in de Kennemerduinen leverde deze fraaie plaatjes: het weekend voor de kerst toen de wereld tot een groot sprookjeswereld was omgetoverd.
zondag 23 december 2007
zaterdagochtend in winterse duinen ...
De winter blijkt zich te beperken tot 1 weekend: de zaterdagochtend training in de Kennemerduinen leverde deze fraaie plaatjes: het weekend voor de kerst toen de wereld tot een groot sprookjeswereld was omgetoverd.
zondag 21 oktober 2007
Mutai's toverdrank
Wij zijn met ons vieren naar de marathon van Amsterdam wezen kijken. Met de bakfiets naar het Olympisch Stadion en daar op de tribune de start meegemaakt en buiten de tweede doorkomst bij 7km. Op terugweg langs drinkpost van 5km vonden we een mooie felgele Powerbar bidon met een sticker erop: '17 Mutai 5k'. Ik legde uit aan de jongens dat de voorste lopers hun eigen bidon krijgen uitgedeeld en optimistisch als ik altijd ben, opperde ik: "Nu gaan we snel naar huis om op tv te kunnen zien hoe Mutai gaat winnen. Met de bidon op het televisietoestel geplaatst hebben we hard 'hup Mutai, Mutai geroepen'. En ja hoor, het hielp: hij won!
De bidon zullen we als een heilige graal bewaren; de overwinnende toverdrank die nog in drinkbeker zat, is, vrees ik, beperkt houdbaar. Maar mocht ik (of een van de jongens) nog eens een hele snelle loper worden, dan betekent dit dat ik de formule van deze toverdrank ontrafeld heb ... .
De bidon zullen we als een heilige graal bewaren; de overwinnende toverdrank die nog in drinkbeker zat, is, vrees ik, beperkt houdbaar. Maar mocht ik (of een van de jongens) nog eens een hele snelle loper worden, dan betekent dit dat ik de formule van deze toverdrank ontrafeld heb ... .
maandag 8 oktober 2007
zondag 7 oktober 2007
Diepgaan op hoge duinen
12 uur start - gelijktijdig met de kerkklok van Burgh. 't Was me gelukt goed vooraan te staan - net achter Chris Brands en Jan van der Marel. Door vlot mee te lopen liep ik mee in het kopgroepje van 8 man. Ik spreek mezelf toe: niet doen, laat maar lopen. Zo gezegd, zo gedaan, maar even verderop loopt de kopgroep niet helemaal goed: de weg op in plaats het fietspad, en ze moeten zich over prikkeldraad heen werken. Hierdoor lig ik opeens vierde in de wedstrijd. Motor met camera erbij. Nou, wie weet kom ik nog op omroep Zeeland. Maar goed, ik laat de groep gaan en loop lekker over het eerste stuk strand. Daar haalt Wannes me in en vormen we een groepje. Na het strand zitten de eerste 5km er op, iets onder de 20'. Op de Oosterscheldedam is het makkelijk lopen met de ONO-wind zij-achter. Toch dwing ik mezelf rustig aan te doen en laat andere groepjes gaan: gezien de rugwind is er geen noodzaak om aan te pikken. Na 15 km komen we weer op het vaste land. Ik loop dan in een groepje van 4man op plek 16. We komen door op 1.01 . Hier buigen we iets naar rechts waardoor we volledig de rug in de wind hebben en de zon op de kop. Het lijkt wel op de marathon Rotterdam: zo warm is het hier op het asfalt. Lopend over de Veerse dam zie ik de kopgroep het strand bij Vrouwepolder opgaan. Het is daar een lang lastig stuk mul zand naar de branding toe en probeer te ontdekken of zij nog een speciale route lopen die ik straks ook kan lopen. 't Is heel druk op de dijk met toeschouwers: doet een beetje aan triathlon Almere denken. Een van de toeschouwers informeert mij: '20ste op 8 minuten'. Da's aardig om te weten: betekent wel dat 3 uur niet reeel is, immers mijn achterstand zal zich meer dan verdubbelen en de winnende tijd zal iets van 2uur45 worden, schat ik.
Met hoge pasfrequentie loop ik de dijk af, het strand op. Het zand is mul: niet lekker om hard te lopen, maar ja, geen keus, gewoon verder gaan. Eenmaal bij de branding is het niet veel beter: afdrukken van wandelaars en hardlopers staan diep in het zand. Vele male zwaarder dan de stranden van Noord Holland.
Op dit traject heb ik getraind tijdens de zomervakantie. Ik geniet wederom van het uitzicht op de branding en over de zee. Op het strand ligt het halve marathon punt: hier staat een klok die 1:26:30 aangeeft (dit blijkt later 1:28 te zijn). Nee, 3uur gaat niet lukken.
Eindelijk komt de duinovergang in zicht. Hier wordt het mulle zand verruilt voor relief. Poeh, wat ben ik moe. Ik neem nog maar weer eens een squeezy. Op navraag blijkt het nog 15 km te zijn (er staan alleen om de 5km afstandsborden). Nog 15, dus nog ruim een uur. Het is te overzien. Het gaat nog redelijk, maar de heuveltjes richting Domburg worden steeds hoger en ik word nu al een paar keer vlot ingehaald. Het blijft een fantastisch parcours, maar o, wat heb ik het zwaar. De snit is er helemaal uit. Wandelen? Nee, doe nou maar niet. Na de trappen van Domburg wordt het iets vlakker maar dan kom je weer stukken mul zand tegen. Ik weet het: het zou zwaar worden, m.n. de tweed helft. Nou dat klopt. Bij Domburg krijg ik een Powerbar gel zakje aangereikt. Deze kan ik goed gebruiken, want ik verbruik meer dan 1 squeeze per 5 km. Het helpt wel: de hartslag blijft op norm (tussen 160 en 170). Dit geeft mij moed, of beter: er is geen reden om niet hard te lopen. Hardlopen dus. Gaande weg gaat het ietsje beter. Ik merk dit ook aan de manier waarop mensen aanmoedigen: uit medelijden of uit bewondering. Inmiddels de 35 km gepasseerd. Wat heerlijk dat je eigenlijk niet weet hoever nog. Dit in tegenstelling tot wegmarathons waar iedere kilometer gemeten en gewogen wordt. De afstanden hier zijn meer etappes: van Domburg naar Westkappele en vandaaruit naar Zoutelande. Op de zeedijk voor Westkappele haal ik Wannes in. Hij liep goed mee opkop, maar na kramp rest hem niets anders dan de laatste 6km te gaan wandelen. Ik haal nog iemand in en besluit om toch nog maar eens goed mijn best te doen voor een redelijke eindtijd. Op en neer gaat het over het warme stenige duinpad. Zou Philipides zich ook zo gevoeld hebben?
Het voelt hier fantastisch. Niemand haalt mij in, ik haal niemand in. Op dit stuk weinig publiek: die staan waarschijnlijk allemaal verderop bij de finish.
Dan stopt de duinpad en mag ik het strand op. Een akelige trap. Mul zand. Laag water. Wurmend tussen de rijen strandpalen. Verder, verder. Waar mag ik er weer af? Smekend vraag ik het aan omstanders. Die kant op. Mijn benen branden. Ik weet niet beter dan vooruit te lopen. De mensen applaudiseren. Blijkbaar lijkt het nog ergens op. Hardop verzucht ik: ' wie heeft dit bedacht' terwijl ik me de duinovergang opduw. ' Hier naarboven, daar wordt je gedragen door het publiek!" zegt een enthousiaste vrijwilliger. 'Lijkt me heerlijk' antwoord ik. Omhoog, bocht, trap op waar bovenaaneen doedelzak in mijn oren knalt. Op de dijk een dikke haag toeschouwers. Even verderop zie ik Christiaan, Tim, Renee, Ma, Judith en de jongens. Ze juichen me toe. Met je jongens probeer ik een 'high five' maar ze kijken me wat verrast aan. Ze hadden begrepen dat apapa zo zou komen, maar dat ik ook een van de hardlopers zou zijn is blijkbaar een verrassing. Mag ik nu stoppen? Bord met 500m. Er komt geen eind aan. Kramp dient zich aan in de hamstrings. Voorzichtig verder: als ik nu maar niet hoef te sprinten. Ook in de finishstraat veel publiek en na de laatste 100m de verlossende finish-doek boven een grote bak met zand. 3uur15 en de organisator geeft persoonlijk een ferme handdruk. Toen ging het licht bijna uit. Ja, dat kan zo gebeuren na de finish: de beenspieren ondersteunen de hartpompfunctie, maar die zelfde benen vonden het nu echt welgenoeg. Een dranghek zorgt voor extra balans en paar tellen later schuifel ik de tent in. Na triathlon Embrun was dit toch echt de zwaarste wedstrijd en belandt (daardoor?) ook in het topklassement van mooie wedstrijden.
Na de finish heerlijk ijs gegeten met de familie.
Vandaag wel moe maar weinig spierpijn. Er is al weer voor de volgende kustmarathon getraind, dat wil zeggen, we hebben vandaag in de duinen gewandeld ;-)
Met hoge pasfrequentie loop ik de dijk af, het strand op. Het zand is mul: niet lekker om hard te lopen, maar ja, geen keus, gewoon verder gaan. Eenmaal bij de branding is het niet veel beter: afdrukken van wandelaars en hardlopers staan diep in het zand. Vele male zwaarder dan de stranden van Noord Holland.
Op dit traject heb ik getraind tijdens de zomervakantie. Ik geniet wederom van het uitzicht op de branding en over de zee. Op het strand ligt het halve marathon punt: hier staat een klok die 1:26:30 aangeeft (dit blijkt later 1:28 te zijn). Nee, 3uur gaat niet lukken.
Eindelijk komt de duinovergang in zicht. Hier wordt het mulle zand verruilt voor relief. Poeh, wat ben ik moe. Ik neem nog maar weer eens een squeezy. Op navraag blijkt het nog 15 km te zijn (er staan alleen om de 5km afstandsborden). Nog 15, dus nog ruim een uur. Het is te overzien. Het gaat nog redelijk, maar de heuveltjes richting Domburg worden steeds hoger en ik word nu al een paar keer vlot ingehaald. Het blijft een fantastisch parcours, maar o, wat heb ik het zwaar. De snit is er helemaal uit. Wandelen? Nee, doe nou maar niet. Na de trappen van Domburg wordt het iets vlakker maar dan kom je weer stukken mul zand tegen. Ik weet het: het zou zwaar worden, m.n. de tweed helft. Nou dat klopt. Bij Domburg krijg ik een Powerbar gel zakje aangereikt. Deze kan ik goed gebruiken, want ik verbruik meer dan 1 squeeze per 5 km. Het helpt wel: de hartslag blijft op norm (tussen 160 en 170). Dit geeft mij moed, of beter: er is geen reden om niet hard te lopen. Hardlopen dus. Gaande weg gaat het ietsje beter. Ik merk dit ook aan de manier waarop mensen aanmoedigen: uit medelijden of uit bewondering. Inmiddels de 35 km gepasseerd. Wat heerlijk dat je eigenlijk niet weet hoever nog. Dit in tegenstelling tot wegmarathons waar iedere kilometer gemeten en gewogen wordt. De afstanden hier zijn meer etappes: van Domburg naar Westkappele en vandaaruit naar Zoutelande. Op de zeedijk voor Westkappele haal ik Wannes in. Hij liep goed mee opkop, maar na kramp rest hem niets anders dan de laatste 6km te gaan wandelen. Ik haal nog iemand in en besluit om toch nog maar eens goed mijn best te doen voor een redelijke eindtijd. Op en neer gaat het over het warme stenige duinpad. Zou Philipides zich ook zo gevoeld hebben?
Het voelt hier fantastisch. Niemand haalt mij in, ik haal niemand in. Op dit stuk weinig publiek: die staan waarschijnlijk allemaal verderop bij de finish.
Dan stopt de duinpad en mag ik het strand op. Een akelige trap. Mul zand. Laag water. Wurmend tussen de rijen strandpalen. Verder, verder. Waar mag ik er weer af? Smekend vraag ik het aan omstanders. Die kant op. Mijn benen branden. Ik weet niet beter dan vooruit te lopen. De mensen applaudiseren. Blijkbaar lijkt het nog ergens op. Hardop verzucht ik: ' wie heeft dit bedacht' terwijl ik me de duinovergang opduw. ' Hier naarboven, daar wordt je gedragen door het publiek!" zegt een enthousiaste vrijwilliger. 'Lijkt me heerlijk' antwoord ik. Omhoog, bocht, trap op waar bovenaaneen doedelzak in mijn oren knalt. Op de dijk een dikke haag toeschouwers. Even verderop zie ik Christiaan, Tim, Renee, Ma, Judith en de jongens. Ze juichen me toe. Met je jongens probeer ik een 'high five' maar ze kijken me wat verrast aan. Ze hadden begrepen dat apapa zo zou komen, maar dat ik ook een van de hardlopers zou zijn is blijkbaar een verrassing. Mag ik nu stoppen? Bord met 500m. Er komt geen eind aan. Kramp dient zich aan in de hamstrings. Voorzichtig verder: als ik nu maar niet hoef te sprinten. Ook in de finishstraat veel publiek en na de laatste 100m de verlossende finish-doek boven een grote bak met zand. 3uur15 en de organisator geeft persoonlijk een ferme handdruk. Toen ging het licht bijna uit. Ja, dat kan zo gebeuren na de finish: de beenspieren ondersteunen de hartpompfunctie, maar die zelfde benen vonden het nu echt welgenoeg. Een dranghek zorgt voor extra balans en paar tellen later schuifel ik de tent in. Na triathlon Embrun was dit toch echt de zwaarste wedstrijd en belandt (daardoor?) ook in het topklassement van mooie wedstrijden.
Na de finish heerlijk ijs gegeten met de familie.
Vandaag wel moe maar weinig spierpijn. Er is al weer voor de volgende kustmarathon getraind, dat wil zeggen, we hebben vandaag in de duinen gewandeld ;-)
Een schitterende marathon
0 km - start in Burgh Haamstede (foto Frans Meijer) 5 km - hier loop ik nog in de top 10 (foto Frans Meijer)25km - een fraai plaatje op het strand tussen Vrouwenpolder en Oostkappele
(foto: Eddy Westveer)
39km - klimmen en dalen tussen Westkappele en Zoutelande (foto Peter
Versluijs)41km - op de dijk in Zoutelande
zondag 30 september 2007
Nog 6 dagen te gaan
Vandaag weer heerlijk door de duinen gerend bij mooi weer. Het gaat verrassend goed. In begin nog wat zware benen van gisteren, maar gaandeweg voel ik me weer de 'krijger' in mij als ik door het fraaie duingebied van Kennemerduinen ren. Vandaag weer de hooglandkoeien ontmoet en, ondanks de drukte van veel prikstokwandelaars, oog in oog met een hertje, op moment dat ik even 'de bosjes' in moest. Eerst het rondje Brederodeberg, Vogelplas, gele route naar de Koevlakte, blauwe route naar Parnassus strandopgang, op strand noordelijk gelegen strandovergang weer terug, naar grote vogelplas, via het uitkijkpunt weer terug naar de voet van de Brederodeberg. 2 maal rondje 'verbrande aarde + trappenrondje' in respectievelijk 17:33 (hfgem 149) en 16:14 (hfgem 163). Totaal 2:25. Heerlijk.
Nog 6 dagen en dan is de kustmarathon. Ik ben zeer benieuwd hoe het zal gaan. De kunst zal zijn geduldig te lopen om in de tweede helft en m.n. laatste 8 km te kunnen genieten. Heb ik voldoende asfalt-kilometers in de benen? Misschien dat ik nog meer tegen het eerste gedeelte opzie (oosterscheldedam).We zullen zien. Eerst deze week goed uitrusten en bedenken of ik de 90' D3 loop nog zal doen en zoja, wanneer.
Nog 6 dagen en dan is de kustmarathon. Ik ben zeer benieuwd hoe het zal gaan. De kunst zal zijn geduldig te lopen om in de tweede helft en m.n. laatste 8 km te kunnen genieten. Heb ik voldoende asfalt-kilometers in de benen? Misschien dat ik nog meer tegen het eerste gedeelte opzie (oosterscheldedam).We zullen zien. Eerst deze week goed uitrusten en bedenken of ik de 90' D3 loop nog zal doen en zoja, wanneer.
Abonneren op:
Posts (Atom)