(foto's: Astrid en HP).Zondag 19 dan eindelijk de grote dag. 'k Heb er uiteindelijk toch wel zin in, nadat ik voorgaande dagen er steeds meer tegenop ging zien. Vandaag is het doel: 1) 2.38; hiervoor moet ik 3'45 per km lopen; 2) onder de 2.40, da's 19'/5km en als dat niet lukt 3) onder de 2.42; ofwel 3'50/km. En als dat niet lukt, tsja, dan is het resultaat van het experiment negatief. Maar hoe dan ook, de 13e medaille ga ik ophalen.
Na rustig inlopen, de laatste kilometer van het parcours heen en weer, ga ik het stadion binnen dat sfeervol vol is. Voorin het 'gele' startvak (2.40-3.00) tref ik trainingsmaatje Rene en trainer Wim. Een dame naast ons kijkt verbaasd hoe we een leeg drinkflesje als wc gebruiken: blijkbaar is ze nog niet geheel bekend met de hardloop-rituelen. Na aanzwellende trommelmuziek en een korte stilte klinkt het startschot. Zal het lukken om over ruim twee en half uur hier weer te rennen, maar dan de andere kant op? Op de Stadionweg staan Judith en de jongens vrolijk te zwaaien. Ondertussen zoek ik een goed tempo en een groepje. Vele malen heb ik het parcours gelopen; 't voelt allemaal heel vertrouwd zo'n thuiswegstrijd, maar toch, zo midden op straat rennend is het toch weer anders en nog meer anders is, en dat is maar goed ook, de snelheid waarmee we de kilometerborden passeren. Voor ik er erg in heb draaien we de Hobbemakade op. Hier staat Klaas langs de kant met de mededeling 'ik ben er'. Prettig gevoel dat de bevoorrading goed zal gaan. Drukte bij het Rijksmuseum en spoedig bereiken we het 5km punt in het Vondelpark. M'n gps-horloge had al eerder gepiept voor een 5km tussentijd. De wedstrijdklok geeft 19' aan, maar clubgenoot Merlijn roept dat het 5km-punt niet goed staat. Kortom, ik lig op schema. Groepsvorming wil nog niet zo lukken. Ik zat in een groepje met twee snelle dames maar dat ging gevoelsmatig te hard (o.a. Veera Reddy USA, zij zal finishen in 2.38). Op de Rijnstraat word ik herkend door de nummer 8 van de Zeelandmarathon: dus nog zo'n gek! (hij finisht in 3.00, de kustmarathon deed hij twee minuten sneller!). Zoals afgesproken staat Klaas bij het Mirandabad met m'n flesje Fantomalt en fietst nog een eindje mee met rustige bemoedigende woorden. Alles verloopt volgens plan. Hiervoor al de 10km onder de 38' (37'25), dus conform het snelste schema. Inmiddels ontstaat toch iets van een groepje, maar wel erg brokkelig: de voorste lopers zijn steeds geneigd in plaats van afzakken juist harder te gaan lopen op weg naar een groepje enkele meters verderop. Het blijft zoeken naar het goede gevoel, het goede tempo, maar veel keus is er niet: we lopen inmiddels langs de Amstel met tegenwind, dus blijf ik zoveel mogelijk in de beschutting van andere lopers. De 15km gaat onder de 57', dus volgens plan. Richting Ouderkerk wordt de wind steeds lastiger wat terug te zien is in de km-tijden die boven de 3.50 uitkomen; ik laat het gebeuren, immers om nu op kop te gaan sleuren is killing. Na de brug weer windje mee en pakken we het oude tempo weer redelijk op maar veel harder dan 3'50 gaat het niet. Dit valt toch een beetje tegen. Bij de drinkpost reikt HP enthousiast mijn flesje aan; zowel zijn aanmoediging als het flesje doen me goed. Halverwege staat de klok op ruim 1.20. Mmmwa, gegeven de tegenwind op het laatste deel van de wedstrijd, verwacht ik dat een negatieve split er niet in zal zitten, dus onder de 2.40 ook niet. Een pr nog wel? mmmwha , als ik mijn benen voel niet: de flow ontbreekt. Toch hoor ik regelmatig aanmoedigingen dat het er goed uitziet, volhouden dus. Bij 25km pikt Klaas me weer op, net op moment dat ik m'n twee resterende maatjes-voor-dat-moment een beetje moet laten gaan. Moet ik nu al gaan knokken? Nee, dit is te vroeg. 'Eten' dan maar en zoeken naar ontspanning, of focussen zoals Klaas mij coacht. We lopen inmiddels door het lege Amstel industriegebiedje. Groepjes vallen uiteen in duo's en individuen: een logisch verloop van een marathon. Jammer dat de flow tot nog toe ontbreekt zoals in de voorbereidingswedstrijden. Het 'grote knokken' is begonnen. Op 30km staat de klok op 1.55, precies de eindtijd van de 30vanNoord, zo'n 6 weken geleden. Maar toen stapte ik fitter over de finish dan dat ik me nu voel. He, dan is er ergens tussen toen en nu iets niet goed gegaan! Ik loop nu het gemiddelde tempo van m'n pr, maar dit zal ik niet kunnen volhouden: een pr zit er dus ook niet in. Tsja, nog een eind te gaan, wat blijft er dan nog over. Ja, de 13e medaille gaat wel lukken. En verder? Volhouden: aantonen dat de voorbereiding niet geheel fout is geweest. Een second best time zou hiervoor het bewijs kunnen zijn. Eens denken, marathon R'dam 2003 ging in 2'49, of nee, Utrecht 2006 ging in 2.46. Volhouden dus. Al met al gaat het nog redelijk en mede dankzij de aanmoedigingen van Klaas verlopen de km's vlot. Ook dit deel van het parcours, Amsterdam-Oost, heb ik meerdere keren getraind. Na de 'groene bocht' bereik we het ' verste punt', hier nuttig ik nog een squeeze en besluit zoals gepland: alle remmen los op de Zeeburgerdijk. En zowaar, ik haal iemand in (de jongen die veel kopwerk deed langs de Amstel, moet dit nu bekopen). Verderop draaien we de Nassaukade op: zoals ik vreesde het zwaarste deel: alleen, tegenwind die vrij spel heeft en tunnel&brug als toetje. Uit de aanmoedigingen/instructies van Klaas merk ik dat het allemaal wat minder gaat; m'n hardloop-tomtom laat dit ook merken: dik in de 4'/km gaat het nu. Volhouden! Een paar van deze kilometers kan ik wel hebben, maar 't mag niet gekker worden. Straks ga ik nog over de 2.48 grens heen en dan zal je zien dat Rene of Henry een superdag hebben. Inmiddels brug af. Een soort van genieten maakt zich van mij meester: hoe vaak heb ik dit stuk gelopen: iedere week sinds de zomervakantie, altijd met hoog tempo als slot van de progressieve duurloop opgejaagd door druk verkeer (de stoplichten staan tijdens trainingen niet altijd op groen). Tegelijkertijd voel ik hoe moe ik ben: tot op het bot; 'je bent toe aan rust', spreek ik mezelf moederlijk toe. Leuk moment hoor, ergens tijdens km 38. Kom op, na de finish, daar begint het grote genieten, het rusten, het evalueren en het onvermijdelijke nieuwe plannen maken. Maar eerst deze marathon tot een goed einde brengen. Volhouden. Tijden beoordelen lukt inmiddels niet meer, eindtijd berekenen al helemaal niet meer. Des te vaker hoor ik 'hup Phanos'. 't Klinkt alsof ik de eer van de club vertegenwoordig (achteraf blijk ik dit inderdaad te doen) en dat dit nog lukt ook. Vondelpark: direct na de ingang gaat het een beetje naar beneden: heerlijk. Alleen de aanmoedigingen geven mij het gevoel dat het nog ergens op lijkt. Weer herinneringen aan de training: vanaf hier naar het stadion is korter dan tijdens de training naar huis: kom op, harder! geen reserves meer. Hé, daar staan Judith, Eyoel en Yohannes: ik heb er een buitenbocht voor over voor een high five met de jongens: geweldig! Ook dit geeft energie. Een echte inzinking is er niet geweest (langzaamste km ging in 4'17) en besluit dat die er ook niet gaat komen. 40km. Weer Merlijn die ik helder ontvang '2.45 is nog mogelijk!!'. Natuurlijk, hij roept dit met optimistische sympathie maar hij zou mijn benen eens moeten voelen. Echter, een blik op de klok leert 2.36 hoog. Rekenen lukt nog net: negen minuten. Ja, inderdaad, dat zou fantastisch zijn. Ik was mijn doel helemaal vergeten: second best time. Exacte tijd van Utrecht weet ik niet uit mijn hoofd, maar iets met 2.46 nogwat. Vondelpark uit, veel publiek, drankpost, veel vrijwilligers aldaar die 'Phanos' roepen (ja natuurlijk, dit was de Phanos-drinkpost), Klaas op de fiets blijft moed inspreken: kortom een kakofonie van geluiden. Uit het publiek herken ik de stem van Chris: 'Martijn! ritme! tak! tak! tak! ..'. Ik doe het: 't helpt. Alles helpt. Zo ook hardop hijgen, als een tennisser, gillen bijna. Niemand die het hoort (toch?), immers, de speaker, de djembe groep, 'Phanos!'. Alsof m'n leven en dat van alle supporters er vanaf hangt, ren ik het stadion binnen, terwijl de speaker mijn naam omroept. Bij binnenkomst moedigt Wim me aan. Wim? Wat doet hij hier? Trainingspak aan: uitgestapt, jammer. De klok op 41km springt op 2.45, nog 200m, dat moet lukken. Sprinten (nee die naam mag het niet hebben). Ook nu weer de speaker 'Martijn Hiensch uit uw Amsterdam!, alsof ik ga winnen. Dat doe ik dan ook: met 2.45'42" ga ik al 80ste over de finish, 11e Nederlander en snelste Amsterdammer!
'k Heb gestreden voor wat ik waard was deze dag; eruit gehaald wat er in zat en daarmee ben ik best tevreden. Mijn pr blijft ongewijzigd, maar deze 13e marathon medaille toont aan dat ik het marathonkunstje nog niet verleerd ben; sterker nog, ik ben weer op het niveau van 2005/2006; en wat nu als ...
